ທຳມະຊາດຂອງມະນຸດ ຖ້າວ່າເຮົາບໍ່ໄດ້ເຝິກຈິດໃຈໃຫ້ຮູ້ທັນກິເລດຕັນຫາທີ່ຝັງເລິກໃນນິດໃສຂອງຕົນ ແນ່ນອນເມື່ອເຫັນເງິນຕ້ອງໜ້າດຳ ເຫັນຄຳກໍໜ້າເສົ້າ ເຊິ່ງມັນສາມາດບອກຕົວຕົນຂອງບຸກຄົນໃດໜຶ່ງວ່າ ເມື່ອເງິນຄຳຕົກມືເຮົາຈະທຳຕາມໃຈຄວາມໂລບ ຫຼື ປະພຶດຕາມສິນທຳ ຍິນດີຕາມໄດ້ ພໍໃຈຕາມມີ ຫຼືວ່າ ເຮົາຈະປະພຶດຕົນແບບເຫັນແກ່ເງິນແສນໄຖ່ ບໍ່ເຫັນແກ່ໄຜ່ແສນເມືອງ ເວົ້າກ່ຽວກັບເງິນສາມາດເຮັດໃຫ້ຫຼາຍຄົນຮູ້ຊຶ້ງທັນທີ່ວ່າຈະຮຽນ ຫຼື ເຮັດ
ວຽກກໍແມ່ນເພື່ອໃຫ້ໄດ້ມາເຊິ່ງຊັບສິນເງິນຄຳ.
ບັນຫາການເງິນແຊກແຊງເຂົ້າໄປເຊື່ອມຊຶມໃນຫຼາຍມູມຂອງຊີວິດ ບາງເທື່ອບັນຫາເງິນກໍສາມາດເຮັດໃຫ້ຄອບຄົວຊີວິດຄູ່ທີ່ມີຄວາມສຸກກັບກາຍເປັນແຕກແຍກເພພັງ ຖ້າວ່າບຸກຄົນດັ່ງກ່າວມີຄ່ານິຍົມໃນໃຈຜິດພາດ ເຫັນແກ່ເງິນຄືດັ່ງກະແສໂລກາພິວັດ ທີ່ຫຼາຍຄົນແລ່ນນຳເງິນ ເວົ້າກົງໄປກົງມາ ກໍແມ່ນເຫັນດີເຫັນງາມວ່າເງິນຕ້ອງມາກ່ອນ ທັງໆທີ່ວ່າ ທີ່ມາຂອງເງິນ ຫຼື ຄວາມລວຍບາງຄົນໄດ້ມາດ້ວຍການໂກງ-ຫຼື ເອົາອຳນາດໜ້າທີ່ໄປບັງບຽດຄົນອື່ນ ຖ້າວ່າຄົນຈຳນວນໜຶ່ງທັງທີ່ຮູ້ໂຕ ຫຼື ບໍ່ຮູ້ໂຕພາກັນແຂ່ງຂັນສ້າງຄວາມລວຍແກ່ຕົນເອງ ແລະ ພວກຜ້ອງ ແຕ່ສ່ວນລວມພັດເສຍປະໂຫຍດ ບາງທີອາດພາໃຫ້ຊ່ອງຫວ່າງແຕກໂຕນຄົນໃນສັງຄົມຍິ່ງຫ່າງໄກກັນ.
ການພັດທະນາແບບບາງກະແສ ຫຼື ບາງປະເທດອາດໃຫ້ບົດຮຽນທີ່ດີແລ້ວວ່າ ຮູບແບບການພັດທະ ນາທີ່ຄົນລວຍຍິ່ງລວຍຂຶ້ນ ແລະ ຄົນຈົນຍິ່ງຈົນລົງບໍ່ແມ່ນວິທີການພັດທະນາທີ່ຄວນເລືອກ ແຕ່ບາງສັງຄົມມັນກໍໝູນວຽນໄປແບບອັດຕະໂນມັດເພາະຄ່ານິຍົມແລ້ວໂຄງສ້າງບາງອັນຫາງສຽງສັງຄົມຊຶມຊັບເອົາແບບລວຍມາກ່ອນ ໝາຍຄວາມວ່າປາກທ້ອງມາກ່ອນ ຈຶ່ງວິເຄາະວ່າອາຫານກິນເຂົ້າໄປນັ້ນເປັນພິດໄລຍະຍາວ.
ພະພຸດທະເຈົ້າສອນໃຫ້ຄົນເຮົາດຸໝັ່ນຫາເງິນ ແລະ ຮັກສາໃຫ້ເປັນ ຂະນະດຽວກັນກໍສອນໃຫ້ມີມິດທີ່ດີ ໝາຍຄວາມວ່າສອນໃຫ້ຮູ້ຈັກສ້າງຊັບແບບມີໝູ່ພວກເພື່ອນຝູງ ບໍ່ແມ່ນສອນໃຫ້ຄົນຮູ້ຈັກສ້າງຄວາມລວຍແລ້ວສັງຄົມນິນທາ ປະການສຸດທ້າຍ ພະພຸດທະເຈົ້າສອນໃຫ້ຮູ້ຈັກໃຊ້ຊັບລ້ຽງຊີວິດແບບບໍ່ຟຸມເຟືອຍ ຫຼື ຝືດເຄືອງ ເປົ້າໝາຍຂອງສິນທຳທາງພຸດທະສາສະໜາ ຈຶ່ງມຸ່ງສອນໃຫ້ຄົນຢູ່ຮ່ວມກັນຢ່າງມີຄວາມສຸກ.
ໂດຍ: ດັ້ນກີບເມກ