ແກ້ຄວາມຫິວ ກິນແລ້ວກໍອີ່ມ ແຕ່ການແກ້ຄວາມໂງ່ດ້ວຍການສຶກສານັ້ນຕ້ອງໃຊ້ເວລາຍາວນານ ແລະ ຕໍ່ເນື່ອງ ຜູ້ຂຽນຂໍຍົກປະເດັນສຳຄັນວ່າ: ພະພຸດທະເຈົ້າໃຊ້ເວລາ 45 ປີ ຫຼັງຈາກຕັດສະຮູ້ເພື່ອເຜີຍແຜ່ສິນທຳນັ້ນ ຄືການເອົາການສຶກສາໃຫ້ຄົນໄດ້ເກີດປັນຍາຈຶ່ງເປັນ 45 ປີທີ່ພະພຸດທະເຈົ້າພະຍາຍາມສ້າງຄົນ ບໍ່ແມ່ນເພິ່ນເນັ້ນສ້າງວັດຖຸເນີ ! ໜັງສືພິມສຶກສາ-ກີລາ ວັນທີ 3/11/2020 ໄດ້ລົງຂ່າວທີ່ ຮສ ປອ ພຸດ ສິມມາລາວົງ ຮອງລັດຖະມົນຕີສຶກສາ ໄດ້ຊີ້ແຈງຕໍ່ກອງປະຊຸມສະພາແຫ່ງຊາດບາງປະເດັນທາງການສຶກສາ ເຊັ່ນ: ການປະລະການຮຽນທັງມັດທະຍົມຕົ້ນ ແລະ ປາຍ.
ການບໍລິຫານການສຶກສາແຕ່ສູນກາງລົງຮອດທ້ອງຖິ່ນຍັງບໍ່ທັນຮັດກຸມ ຄຸນນະພາບການຈັດການຮຽນ-ການສອນຍັງບໍ່ທັນໄດ້ມາດຕະຖານ ເພິ່ນໄດ້ເນັ້ນຂອດແກ້ໄຂໃສ່ຜູ້ບໍລິຫານການສຶກສາ ແລະ ຄູ ສ້າງໃຫ້ໄດ້ຄູເກ່ງມາສອນໂຮງຮຽນ ຖືເອົາການປະເມີນຄູ ໂຮງຮຽນເປັນການປັບປຸງກົນໄກບໍລິຫານການສຶກສາໃຫ້ກ້າວໜ້າ ເຊິ່ງບັນຫາທາງສັງຄົມທີ່ສົ່ງຜົນກະທົບໃສ່ການສຶກສາກໍແມ່ນການຫຼິ້ນກິນຟຸມເຟືອຍ ບັນຫາຢາເສບຕິດ ແລະ ອື່ນໆ… ການສຶກສາຈະສາມາດແກ້ຄວາມໂງ່ໄດ້ ຄົງຕ້ອງພັດທະນາບຸຄະລາກອນທາງການສຶກສາຢ່າງຕໍ່ເນື່ອງ ເຊັ່ນ: ຄູ ຫຼື ຜູ້ບໍລິຫານເຊິ່ງບໍ່ຄວນເຂົ້າໃຈຕົນເອງຜິດວ່າ ເວລາຮຽນຈົບສູງມາແລ້ວ ຄຸນນະພາບຂອງຕົນຈະເກ່ງຕະຫຼອດເວລາ ຖ້າວ່າຂາດການພັດທະນາຄວາມຮູ້ດ້ານວິຊາການ ຫຼື ວິຊາສະເພາະກໍເຮັດໃຫ້ຕົນເອງອ່ອນຄຸນນະພາບ.
ຜູ້ຂຽນຂໍຍົກຕົວຢ່າງ: ມີໂຮງຮຽນປະຖົມ ຫຼື ມັດທະຍົມບາງແຫ່ງທີ່ມີເດີ່ນໂຮງຮຽນປູຊີມັງ ແຕ່ເຕັມໄປດ້ວຍຝຸ່ນ ເວລານັກຮຽນລວມໂຕກັນຫຼິ້ນກີລາ ບັນຫາແບບນີ້ຄິດວ່າເປັນໜ້າທີ່ຂອງຄະນະອຳນວຍການ ຫຼື ວ່າປ່ອຍປະລະເລີຍໃຫ້ນັກຮຽນດົມຂີ້ຝຸ່ນທີ່ເປັນອັນຕະລາຍຕໍ່ສຸຂະພາບນັກຮຽນ ທ່ານຜູ້ອ່ານລອງຄິດເບິ່ງບັນຫາລັກສະນະແບບນີ້ທີ່ເກີດຂຶ້ນໃນຫຼາຍໂຮງຮຽນ ຫຼື ວ່າບັນຫານັກຮຽນບໍ່ໄດ້ຄຸນນະພາບນັ້ນ ແມ່ນໜ້າທີ່ຂອງຜູ້ບໍລິຫານການສຶກສາຕ້ອງຮັບຜິດຊອບ ຫຼື ບໍ່ ? ຜູ້ຂຽນເຄີຍພົບເຫັນບາງທັດສະນະຂອງຮອງອຳນວຍການບາງທ່ານທີ່ບໍ່ເຂົ້າໃຈບົດບາດໂຕເອງວ່າ ຕົນເອງຄືຜູ້ບໍລິຫານການສຶກສາເຕັມໂຕ ແຕ່ບໍ່ຮູ້ສຶກ ແລະ ຂາດຈິດສຳນຶກໃນບົດບາດຕົນເອງ!.
ຫາກພວກເຮົາຕິດຕາມນະໂນຍາຍພັດທະນາການສຶກສາຂອງກະຊວງສຶກສາ ຈະພົບປະເດັນໜຶ່ງວ່າ: ການສ້າງສະຖາບັນການສຶກສາໃຫ້ກາຍເປັນສູນແຫ່ງການພັດທະນາ ແລະ ສູນແຫ່ງຄວາມເປັນເລີດ (COE ແລະ COD) ຖ້າວ່າຄູບໍ່ຖືກພັດທະນາຍົກລະດັບ ຫ້ອງສະໝຸດ ແລະ ຕຳລາບໍ່ພຽງພໍຄົງບັນລຸຜົນບໍ່ເຕັມສ່ວນປານໃດ !.
ໂດຍ: ດັ້ນກີບເມກ